BİR NEFESLİK CANIM KAlDI

Maraş kıyametin kucağında
Beşik gibi sallanırken
İskenderun kaderini yaşıyor
Ufukta can çekişiyor sabah
Zifirlere hapsetti umutları
Adıyaman ateşlerde kaynıyor

Çığlıklar kulaklarımda
İçim feryad figan
Ortalık toz duman
Göremiyorum
Yüreğim parça parça
Harabeye dönmüş
Cüssem enkazlar altında
Mahşeri yaşıyorum

Belli ki Kıyamet koptu
Betonlar üzerime çöküyor
Moloz yığınlarının altında
Ezilen bedenimle yüreğim yangın yeri
Dünyam nefessiz kaldı enkazlarda
Umutlarımı bir bir öldürüyor

Bu kıyamet ki
Pranga ya vurdu yarınları
Sevdiklerimi kopardı benden bir bir
Artık içimin güneşi doğmuyor
Yetim koydu yüreğimi
Çaresizlik içinde
Duygularım sağnaklarda ağlıyor

Yol açın
Yol açın nefes alayım
Bırakmayın ellerimi
Taş yığınlarının altından
Çekip çıkarın umutlarımı
Azrail pusuda
Bir nefeslik canım kaldı
Çekip çıkarın güneşe uyanayım
Yada bırakın
Ya da bırakın
Bir daha uyanmamacasına uyuyayım...

Mehmet Öztürk