Hayat,
dibe vurduğunda boğulduğun bir su damlası gibiydi.

Çırılçıplak ve deliksiz bir uykuda dalından kopan dut tanesi misali konardı sinekler yarınsızlığın orta yerine.

Kendi nefesinde susan rüzgarın yanağına dokunan yaprak gibi öksüz ve tek başınaydı terki diyar mutluluklar.

Nasihatler veriliyordu, ağaç kurusu yangınlardan mal kaçıran kırk haramilerin Alaaddin’i ile.

Postunu kapı eşiğine sermiş kralların halifesi oluyordu aşk denilen illet.

Kocaman sevinçlerden ansızın uyandırıyordu sivrisinek ısırığı ve acısı okyanus suyu ile gidiyordu.

El ağzına düşerdi kimliğim ve bir çocuğun gözyaşına terk ederdim sevgiliyi, sevgiden mahrum çıplaklığımla...

Hoşçakal, başlangıcımın ürkek tutkusuna sarılı kalan

Hoşçakal, seni seviyorum kelimesini boğazıma düğümlediğim

Hoşçakal, ansızın gidişimin masum yalanı

Hoşçakal, uyandığımda yastığımda terinin kokusunu unuttuğum zaman

Hoşçakal...