VE İNSAN...
İstemem başka vuslat, ben her an sende varım;
Hasretin bana yeter, gurbetinde yaşarım. Zikrim Sensin dilimde, fikrimden çıkmıyorsun, Bazan gamlanır gönlüm, bazan coşar taşarım. Esbâb-ı mucibesi belli olan deveran, Kendinden parça almış, atmış dünyaya Mevlam. Beni tanı, bil beni; sen Kül’ ün bir cüz’üsün; Yalnız cüz’ le başlamış evren boyutlu davam. Sonra bizler, hep bizler; deryaya ulaşmışlar, Evren boyu yol alıp, kâinatı aşmışlar. Yol almanın hazzıyla başları göğe ermiş; Veya hep öyle sanıp damlada dolaşmışlar, Sonunda vardık derken, Bir’ den uzaklaşmışlar... 27.07.2012 Fatih-İST. Enver Özçağlayan |