Kaleme alınmış ama geç kaydedilmiş bir hikaye, gönül boşluğu, zaman bahar, ara sıra yağmur yağmış

Akşam hüznü çöktü omzuma
Yollardayım avare ,gayesiz, çaresiz
Gökyüzü yarı karanlık, kalbim gibi
Ayağımın altında ezilen kuru yapraklar..

Son damla indi alnıma akasyadan
Dallarda ne kuşlar kalmış, ne de yuvalar
Kollar kırık, kabuklar yarık , arada karıncalar
Haylaz ellerde tarumar olmuş gönlüm

Yürüyorum yüzlerce kez arşınladığım caddeden
Ne çöpteki kediler , ne göz ucuyla bakan birisi ilgimi çeker
Şu ezan ne zaman başladı, ne zaman bitti hayret..
Yolda mıyım? kaldırımda mı? kıraatte mı? rükûda mı?

Bu ne yaman yük benim Allah’ım
Bedenim ne günahımı kaldırır ne hayalimi
Ver heveslisine fani dünyayı
Bir lahza gülşen , bir lahza gülizar , bir lahza neşe

Yok olmadı .. ben bu sınavı geçemedim
Kulvar yanlış, yollar yanlış, vakit hepten geçmiş
Rüzgar kesik, ay ışığında harman..
Vakit tamam ne soruyu anladım, ne cevabı buldum.