Bir hicran damladı şuh perdesine.
Aşkın beni benden aldı Maria.
Ateş düştü Turnaların sesine,
Aşkın beni benden aldı Maria.

İçimde bir dünya mateme durdu,
Artık her yer bana bir elem yurdu.
Bu dert bir gün yaktı,bir gün dondurdu,
Aşkın beni benden aldı Maria.

İki kanlı gülüz, irem bağında,
İki sessiz çığlık, gam kucağında,
Yokluğun gözümde çağladığında,
Aşkın beni benden aldı Maria.

Dün seni ben yaktım, bugün beni sen,
Ölürdüm bana tek bir kelam etsen.
Her an acı acı başımda esen,
Aşkın beni benden aldı Maria.

Zarema’nın sana kıydığı yerde,
Suların mermeri oyduğu yerde,
Gözlerimin yaşa doyduğu yerde,
Aşkın beni benden aldı Maria.

Derdimin dermanı bilirim yoktur,
Ateşi görünmez, dumanı çoktur,
Artık bu dünyaya şu gönlüm toktur,
Aşkın beni benden aldı Maria.

Giray Han ardından yürek dağlasın,
Sevdasına yansın, kara bağlasın.
Dünya var oldukça sular ağlasın,
Aşkın beni benden aldı Maria.

İbrahim Vedat ÇARPAR

HİKAYESİ; Bu şiir Leh prensesi Maria Potocka (Dilara Bİkeç) ile Tatar diyarı Kırım Hanı, Giray Han arasında geçen ölümsüz aşk ve bu aşkı simgeleyen Bahçesaray selsebili (Göyaşı çeşmesi) anısına tarafımdan yazılmıştır.
Anılarına saygı ile..