Ey! Nuruyla çöllere ab-ı hayat veren can!
Ey! Garip gönüllere doğan kutlu heyecan,
Ey! Alev alev yanan mahzun gözlerin feri,
Ey! Karanlığa ışık tutan güller neferi,
İzin ver de yolunda bir zerre kum olayım,
İzin ver de aşkına sürgün mahkum olayım..

Sen gittin ; demir attı yokluğunun sükutu,
On dört asırdır dünya içi bomboş bir kutu,
Yolunu gözler bütün beşeriyat ayakta;
Bütün beşeriyat bu hicrete ağlamakta,
Nerdesin gül efendim,gönüllerin kandili,
Nerdesin gül efendim,nerdesin ey sevgili...

Bülbülleri güllere meftun eden yârsın sen,
Ebabil kuşlarının gördüğü baharsın sen,
Gümrah ırmaklarının çağlayan şelalesi,
Hidayet ateşinin sönmeyen meşalesi,
Süreyyâ da okunan ayet ayet nursun sen!
Gündüz gece ruhumda süzülen huzursun sen!

Gül buselerim düşsün o nübüvvet mührüne,
Gözündeki yaş gibi sar beni de bağrına,
Sar da çözülsün artık sinemdeki buzullar,
Ki; sana sakladığım yıllanmış hasretim var.
Gayyâ kuyularında öksüz bırakma beni,
Ne olur gel efendim,ne olur gel sevgili....

İbrahim vedat çarpar