Şehirlerden gitmedik,
Önce kalplerden yolculuk ettik,
Sonra kendimizden,
Yürüdük, bilmeden tanımadan,
Bazen hiç görmeden,
Hayırsız dediklerimizden,
Hayır görmediklerimizden,
Ve bu sefer ne yolcu eski yolcuydu,
Ne gidiş önceki gidiş,
Hiç dönmemecesine gittik,
Ama bu sefer birbirimizden gittik.
Sanki açtık bir mezar,
Umutlarımız cürük tahtadan bir tabut,
Hayallerimiz kefendi,
Ruhumuzu sardık, gömdükte gittik.
Besmeleyle başladığımız yoldan,
Lanet okuya okuya gittik.
Hani uğruna gözyaşı döktüm dediklerimizden،
Bu seferki kızgınlık değil,
Biz kırgınlığımızdan gittik.
Sustuk sustuklarımızdan gittik,
Gülünce gülmüş gibi yapanlardan gittik,
Biz bizi anlamayanlardan gittik.
Çoğundadanda sevdiğimizden,
Kırmaya kıyamayıp sebepsiz kırılanlardan,
Bu sefer sanırım bizi biz yapanlardan gittik.
Hep sorunu kendimizde aramaktan,
Karşimızdakileri artık haklı bulmaktan gittik,
Bize liman olan denizlerden,
Fakat bir yağmurla yıkanlardan,
Bizi sır gibi saklayıp,
Kendini kapalı kutu yapanlardan gittik,
Yani Velhasıl,
Biz aslında bu sefer kendimizden gittik...