Vazgeçilmez bir yolun bekçisiyiz hepimiz yürüdüğümüz bu hayat yolunda,belki tanıyoruz birbirimizi belkide kırgınız birbirimize aslında sevmiyoruz birbirimizi sadece evcilik oynar gibi zevk alıyoruz birbirimizi kandırmaktan oyalamaktan bıkmıyoruz.ve aynı yolda canım lı cicimli konuşarak yediğimiz yemeği hatta kaşığı çatalı bile içtiğimiz çorbayı bile paylaşmaktan korkuyoruz.aynı sofranın etrafında karnını doyurmaya çalışan kurtlardan farkımız kalmıyor.kendimizi birbirimize düşman belliyerek birbirimizi ellemeye bellemeye çalışıyoruz.herkez herkezi kullanıyor kullanım tarihi geçmeden birbirimizi atmak ne kelime birbirimizi yerin dibine sokuyoruz tanımak istemiyoruz birbirimizi yani tahammül denen şey olmayacakta.denizlerin dalgalarından korkup kendimizi suların altına gömen canlılardan farkımız kalmıyor.iyi günün ve kötü günün dostu bile olamıyoruz bu kadar basitiz işte ne olursa olsun yüzümüzün kızarmıyor her yanımızı ibneleşmiş ruhlar sarmışken, bizler halen mutluluk arıyoruz sağımız da solumuzda biraz kendimizi anlamaya dinlemeye çalışalım kendi kendimizle konuşurken biraz dikkati kendimize verirsek
Bizi kurtaran tek şeyin kendimiz olacağını anlayacağız yada anlamadan geberip gideceğiz.
(Mustafa devetaş)