YAŞAMAK ADİLCE SEVİŞMEKTİR
YAŞAMAK ADİLCE SEVİŞMEKTİR
Hiç kimseye Çocuk olmadım, Ôzrünü kekeleyerek Söyleyen ağızların Şarkısı, Özgürlüğünü yedirmeyen İnsanların şiir’i oldum. Annesine gülümseyerek bakan, Babasının yüreğine akan Bir çığlıktım ben, Aklıma ne zaman uçsam Kızılca karanlığın Ortasına Bir ay gibi düşer, Bütün korkulukları Diriltirdim yeniden, Yani zaman nefesini Benim için tutardı, Müziğinde eridiğim Heyecanında Titrediğim, O güzel günlerin Aradığı insan olmak için, Fakat Rezildi, vahsiydi Ve karanlıktı dünya Ruhunun dudaklarına Zevkin ateşini Kondurmak isteyen insanlar yüzünden. Şimdi herkes Melez duyguların Kahpeligine sırtını dayayıp, Yalancı baharların Oyuncağı olma derdiyle Yaşıyor. Öyleyse Gök hergün mavi Ve deniz Bir düş kadar tertemiz Olsa ne yazar ki, Hayatın akordunu Bozduysa insan, Umut çarelenip Bir ihtimal Daha doğuracaksa Bizim için Düşünmek nefestir Diyor aklım, İşte o zaman Yaşamak adilce Sevişmektir.... Nevzat TAŞKIRAN |