Nefsimden Nefesime
Susardım...
Düşünür, düşünür, düşünürdüm. Çokça düşünür, az konuşurdum. Konuşmaya çalıştıkça boğulurdum nefeslerimde. Sonra yine susardım, ve yine... Korkuturdu kuşları yürüyüşüm, ürkütürdü. Salınırdı gökte özgürce incecik dalları ağacın. Merak ederdim sonra: Ne kadar soğuyabilir insan? Üşür mü soğursa, ya da acır mı üşürse? Nedendir bilinmez Tanımlamaya çalışıyorum seni. Sen, bunca gerçeğin arasında çırpınan en umutsuz hayalimsin benim... Gökçen |