SEFALET
Küçük tahta masanın kirli örtüsü üstünde
Dağınık duran kitaplar arasında uyuklayan
Olmakla olmamak arasında
Gidip gelen o köhne beden,
Suskunluğu tavan yapmış odasının
Mum ışığı gölgesi kadar aydınlık olan bölmesinde
Sefaletin gölgesini yaşıyordu.
Başını kaldırıp gökyüzüne
Umutlarım diyordu sessizce…
Bir soluk istiyordu…Bir soluk
Ekmek parası getiremediği evinin
Bir köşesinde yokluğun acısını yüzünde
Hisseden eşi Fatma’sıyla…
Ve hala
Büyük bir umutla yokluğa direniyordu…
Her adımını attığındaysa
Yağmur damlaları gibi akıyordu
Bedenini saran ter damlacıkları…
Issızlığı yüzünden okunan
Yıpranmış gençliğini
Kömür gözlüm diyen anasını
Görüyordu hayallerinde…
Yaşamak buysa eğer diyordu
Nefretini kusarak aynalara
ölüm ,
Gelecek bahara da kalmasın…


AKAY