gülümsemek kokusu -biraz da mecburiyetten alışkanlıkların taziyesiz evinde cenazeler yeterince dal budadım yoksa koyacak sözüm ve çeliğim yok duvarların karnına kedimizin adı gece sadece gözleri ayrılıyor saf siyahından görmek algıya önemli parmakların uçları anlatmıyor bazı odaklanıp bir konunun çerçevesine o camları kırmasaydın üşütmeseydim göğsümden ben toprağın atımlı kalbi nefes alır dı ya bir ağacın göğünden sonuçlarına bakmadan yaşamak hızlandıkça ağırdan şeyler kendi öykünden kopuyorsun bir başkasının önsözüne çömelerek yere yakın olup anlamaklar pratiği uzağı bir salıncak bir salıncakta gülümsemek kokusu kol sarıyor bir hisetmenin boşluğuna şimdi - |