"İnsan insana dilsiz ve yüzsüz" bu satırı okuyunca sanki yıldırım düştü üstüme, bu kadar mı etkili olur bi anlam değil, bin şeyi çağrıştıran kavram.

Ve o kadar doğru ki, maalesef öyle gerçekten.

Yaralarımın üstünde gezinen Azraile
Kanımda yaftalıyorum


Birazdan seni tarihime yazacağım
Ellerimde çivit yüzlü
Kara kaleminin kurşun
Geçirmez yazı tutanaklarıyla
Hitabın içinde Hira’nın Aden’nin içinde
Önce kendimi yakaladım
sonra
Yüzümde açılan kanlı suları
Boğulduk içimizde arşa koşturan
Yakıcı kül yağmurlarına saklanan doğmamışlarla
Onlarla
Kalbimden kalkan ölü bir cenazeye biniyorum
Yağmurun külü üstüme anne oluyor
Ey beni
İlk ağlama sesimde terk eden anne’m
Çaput parçalarına bile kıymet veren ruhumda
İntiharların hası dönüyor
içimde kırılıp döküldükçe eziliyorum
Yüzümün içinde
Üç arş kefen bezi yüzümde nöbet bekliyor
Tüm göğ üstüme düşsede
Kalbim bir toprağında koynunda tohum olur
Fidan olur
Çiçek olur
Dallarında mis kokulu çocuklar açar .
Açtıkça su şekeri içen miski amber kokularında
Cihaz kalbim bir tarihi asıyor vuslatın şarkısına :
Şimdi o şarkıda ellerimde çıplak çocukluğum
Çıplak çocukluğumda
Ben ilk kez tavan arasında soğuktan öldüm anne
Küçükken ölümü öpen kalpler ölümsüzdür
Demişti Zelal Annemin büyülü gözleri
Sana yas tutuyorsam inanma sakın inanma


🥀



Şimdi’


Boşlukta kalmışlara mı bu şiirin gözyaşları
😔🥀
Eyvallah



Believe_TülAySLAN tarafından 31.10.2024 01:34:49 zamanında düzenlenmiştir.