İkiyaka
beyazdım bütün çocuklar gibi
dizimde sıyrık izleri çamurlu ama rengarenkti düşlerim dünün çocukluğuna tutunmuş kuru dudağa yaslı şimdi gülüşlerim kıyamayıp sakladıklarımla inşa ettim geçilmez surlarımı yağmurun yüreğime sapladığı iğnelerle gülüverirken seviyorum anlaşılmazlığımı aklın ikiyakasının işgalinden ve de dilini ezber bildiğim yalnızlığın tehdidinden korkmuyorum heceleri ayrı düşen kelimelerin iniltilerini duymuyorum sorsanda hüzün ayında rüzgarın elinden çekip aldığım uçurtmamdı yükleme yüklediklerim ağırdı bu kez aklımdan düşen düşene kasım ertesinde yağan kar/altı beyazdı saçlarım Vildan Poyraz Coşkun 25.10.2022 |