TELAŞLAR KENDİNİ BIRAKTI SESSİZLİĞE
denizin dalgasında
çığlıklar savruluyor bir sağa bir sola rüzgâr ile giriyorum kol kola umudum keçi boynuzu gibi kıvrılıyor ay ışığında dans ediyor yakamozlar densizlikten yoruldum ama senden değil daha kış gelmediği halde gitmeler niye her gün eksiliyoruz kalmıyor bir şey bakiye kırılıyoruz budanıyoruz ne bir seda ne ahde vefa ümit kalmadı belki de umarı ararken sevgide telaşeler kendini bıraktı sessizliğe ufukta bir karartı uçarken martı okuyordu son serenadını biraz hüzünlü birazda meraklı |