sen derinden gelen aşk acısı
anlat bana eylül akşamlarını
kır çiçekleri renginde
kızıl kor demetlerince
şehrin kenarında solan
gelinciklerin baharını

işte bu sebepten
bu şehirde hava
türkülerin teri kadar
aşk acısı kadar ağır

bir eylül ikindisinde aşklarda solar
leyla düşleri görenlerde
uzun yolculuklara hüküm giymişlerde
ah vefasız
ne bileyim işte
bir geliversen
yıkıp aramızda ki örülü duvarları

şimdi değilse bile biraz sonra
sokak lambasının altında
eylül soğuğunda
tek başına çıkıp gelsen
hiç hoşuna gitmese de veririm mantomu
giymen için

serin yağmurlardan arta kalan zamanlar bitince
tanımlanmaktan bıkkın direnmeler sona erince
hayatta bir renk
bir ışık
bir de sana hayıflanırım
geride kalanlarım aslında
ağır hasrete kelepçeli

o şarkıyı
ve ellerindeki sıcaklığı bilmesem
kalmamıştır artık söyleyecek hiç bir sözüm
güz odalarında çoban yıldızı
bütün yıldızların önünden kayıp giderken
yönler birbirine öyle kördüğümken
eylül gecelerinde

çıkıp giderken
basamaklara bıçak gibi vuran ayak seslerin
suya koşan ceylan gibi sıçrayarak aşarken
diyelim ki rüzgar önüne katmış seni
öyle bir ağaçtan bir yaprak misali
seni yaşayamamaktan korkarım
elma dersem gitme
diyemesem kal ne olur

diyelim ki biz zaten öykülerin
iki deniz kuşuyduk
şiirlere sızarak gizlice
kendimizi bir daha yaşıyorduk
hey…gidi hey
bir öyküde sen yazsan
hiçbir duygu ısınmaz mı yüreğinde

gece ve kahve işin bahanesi
bir eylül gecesi
ay ışığında büyütmek istersen eğer
yürekte açan çiçeği
yürüyelim öylece
sırlarımız şiirlerde kalsın
masal değiliz ki
bir fırtına sonrası sevdalıyız sadece

yıllar dillere
günler güllere
aşklar gönüllere gire gire akarken
birden devran dönmüş
güneş sönmüş
med-cezirler kaplamışken sahilleri
denize bir martı tüyü düşmüşken

bir eylül sabahı

güneş bir daha doğarken
aşk dediğin ağır hüzün
şairin usunda hala uyurken
keşfi yasak şiirlerde
sen

redfer