Asıl Dost’uma...

Nefsim ruhuma der ki...
Bu canın kışın ayazında,
Kurumuş bir ağaç dalı,
Neşesi sönük, bedeni hasta ve soğuk.
Kalabalık şehrin ortasında...
Hep ıssız, hep karanlık.
Bak kapattı ışıklarını birer birer dost evler.
Sen hep böyle sabret dur...
Son dost evin ışığı da kalbinde sönene kadar!

Ruhuma dolan güzel ses der ki...
Kışın ayazını yaşamasa nazlı dalların,
Nasıl bileceksin özündeki baharın kıymetini.
Eğer icine dönüp dinlemezsen,
Nasıl açılır sağır olmuş kulakların.
Dost kuşlar dallarına konup göçse de,
Asıl Dost’un seni hiç yalnız bırakmadığını unutma.

Nefsim yine ruhuma der ki...
Yüreğin donmuş toprak...
Güneşli mevsimler de çok uzak
Hayallerinde ne baharlar vardı...
Oysa sana zemheride donmak kaldı!

Ruhuma yine dolar o güzel ses...
Der ki ümitsiz olanın dostu şeytandır.
Sana şah damarından yakın Rabb’in asıl dostun olandır.
Dua et gözyaşların aksın da aksın...
Kalbindeki donmuş toprağa cemre misali düşsün, ısıtsın.
Pembe bahar dalların yeniden açsın.
Tüm yaradılmışlarda ve kendi özünde
Yaradan’ın sevgisini zikret..
Gün ışığını göremediğinde,
Doldur kalbine nurunu,
Yıldız yıldız derinden hisset.
Duaların yol gösteren kutup yıldızın,
Dost’unun sevgisi umudun olsun.
Düş kurmayı sev yine, sabrın hep olsun.
Evrenin bir yerlerine güneş doğuyor,
Kapat gözlerini baharı hisset.
Her çetin kış sonrası ümitle açan...
Kardelen çiçeklerinin zikrini hisset.
Kırlara yayılan papatyaların, gelinciklerin kokusunu,
Gökyüzünün mavisini çek içine, güneşi hisset.
Anne şefkati gibi sarsın, şifa olsun üşüyen yüreğine.
Yağmurdan sonra çıksın rengarenk gökkuşağı,
Beyaz kelebeğim artık üzülme, neşelen.
Etrafına bak ...Sevdiğin, ailen, dostların...
Şükret varlığına bu cennet kokulu sümbüllerin, leylakların.

Nefsim der ki lakin ölüm...
Bütün bu güzellikleri yok edecek, ne yazık!
Herkes bir gün yok olacak, unutulacak.

İçimdeki o güzel ses yine der ki...
Her güzellikte O’nu bulana ölüm yok.
O’nda kalmak var.

Nefsim der ki...Peki ya ayağına takılan yabani otlar,sarmaşıklar?
En sevdiklerin İle olan sınavlar?
Güçlü müsün sen sanki bu kadar?
Nedir insanın sınandığı bu zorluklar?

İçimdeki o güzel ses yine der ki...
’Allah insana kaldıramayacağı yükü yüklemez.’(Bakara 2/286)
Ve ’Hiç kimse kendisi için gizlenen müjde ve mutluluğu bilemez’ (Secde,17)

Nefsim der ki... Peki neden bazen bu kadar huzursuz ınsanoglu?

İçimdeki o güzel ses der ki...Unutma!
’Kalpler ancak Allah’I anmakla huzur bulur’ (Ra’d 28)

Esin Celik Karayeli, Ağustos 2022