Dövmeli Geceen çok dalında kalmış geceyi seviyorum yapraklarından düşüp yatağına sinen o yalnızlığını yalnızlığıma eş yaralarıma merhem gibi sarıp sarmalıyorum ıssız kuyularında nöbetler ardı sıra dizilir o asi duruşundaysa eşsiz bir dövmenin çıplak gölgesi durur sırtında çuvallamış sahipsiz hikâyelerin gamlı yaşları dolar bir bardaktan bir bardağa içinde onlarca birikmiş sözcükler mürekkebini akıtan kalem uçları ve hiç üşümeyen bir çift el dokunur susamış şiirlerin köküne can suyu olmaktır gâye hem de her birine bendim düşlerin yastığına kurulan bendim dört duvarın gölgesinde yol bulan gözlerim şehrini ıslatan bir buluttu her damlasıyla umut birakan doğrudur geceyi sevdiğim başım göğe erdikçe de kimliksiz kalmaz yüreğim 20/07/2022 01;30 eMINeYZAMAN |
Kalemin hep yazsın, yüreğin hep sevsin, yüzün hep gülsün canım benim.