AĞAÇLARDA SEVER
beraber düştüler, toprak anaya
körpecik fidandı, onlar bir zaman şaşkın şaşkın, bakındılar Dünyaya biri kavak fidanıydı, biri çam çabuk serpildiler, su ve temiz havayla köklerini uzattılar, elleri olmasa da dokunmanın hazzını, almaya çalıştılar şu yalan Dünyaya, onlarda alıştılar koca ağaç oldular, hayallere daldılar sözler verdiler, hiç ölmeyecektiler iyi ki duymadılar, gülerlerdi kargalar insanların elinden, nasıl kurtulacaktılar bilse kavak, alırmıydı? verilen can suyunu tanıyordu yürekten, çamın her huyunu kozalak yapmazdı çam, kavak üzülür diye ne verir ne alırdı, başkasından hediye gün geldi kavağı, yatırdılar yerlere amaç öldürmek değil, ihtiyaç var gövdeye bütün dalları kesilip, atılırken yerlere hüzün düştü, havaya ve toprağa kavaktan önce.. şimdi nerede bir, kavak tahtası görsem elimde değil, onu düşünmekteyim o şimdi başka boyutta, hayallerinden yoksun bense ona bakarken, çama üzülmekteyim.. Osman ŞAHAN / BİLECİK / 29.08.2008 |
amaç öldürmek değil, ihtiyaç var gövdeye
bütün dalları kesilip, atılırken yerlere
hüzün düştü, havaya ve toprağa
kavaktan önce..
yüreğinize sağlık doğaya tutkunluğunuzdan dolayı tebrik ederim keşke herkes sizin gibi duyarlı olabilseler saygılarımla efendim kaleminiz daim yüreğiniz acı görmesin.