Bir haber okudum Mayıs 2008 de bir gazetede. Adana da küçük bir kız ekmek kuyruğuna girmiş. saatlerce bekledikten sonra alabildiği dört ekmeği çamura düşürmüş ve hüngür hüngür ağlamış. Bu onun ham şiiridir dostlar. İçimden geldiği gibi yazıverdim.

bir somun ekmekti almak istediği
sabahın köründe girdi kuyruğa
belediye satış büfesinde
dramlar yaşanıyor ekmek kavgasında

sırası gelmişti saatler sonunda
almıştı dört ekmek küçük meleğim
koltuğuna dikkatle sıkıştırdı ama,
düşürüverdi ekmekleri çamura

bir sıraya daha geçecek gücü kalmamıştı
geçsede parası kıttı gücü kalmamıştı
hüzün sardı benliğini bir anda
başladı ağlamaya küçük meleğim

acıdı amcaları onun haline
dört ekmek daha verdiler eline
içlenmişti bir kez küçük meleğim
sustur susturabilirsen

küçüğüm özür dileriz senden
seni bu bataklıkta büyüttüğümüz için
koltuklarında sefa süren amcalarının
kurbanı ettiğimiz için

biliyorum bizi hiç affetmeyeceksin
bir gün gelip sende büyüyeceksin
yavrunu ekmek sırasına göndereceksin
o ağlamasın demek riya olur belki

sen ağlama ciğer parem yakarsın beni
umut fakirin ekmeği demediler mi sana
dört umut koysaydın koltuğunun altına
değmezdi gözünden akan bir damla yaşa

Osman yürekten yandı bu işe
daha içerdi, ama tükenmişti şişe
Ay”ı bırakıp koştuk Güneş”e
sen bizi affet küçük meleğim.

Osman ŞAHAN 28.05.2008