‘’Hangi bulutlara niçin sarındın
Gözlerindeki mavi kimin gökyüzü
Süheyla değildi başkaydı adın
Gülüşlerin donuk neşe öksüzü
O erken sonbahar görüntüsü…’’(A. İlhan)

Yalnızlığını as da portmantoya öyle gel, Süheyla
Issızlığını kimse leke süremez sana da
İhbar ediyorum artık sana duyduğum aşkı
Nemalandığım nice çiçek nice söz sensiz yok anlamı
Hiç birinin.
Hiçliğimi örtündüm de geldim…

Teyakkuzda geçen her günün hatırına
Göğe çiçekler serptim sen diye
Yok ne yerim ne yurdum
Yudumlandığım aşka namzettir yüzündeki gamze
Ah, içinde kaybolduğum yalnızlığa biçtiğim hırka
Ben de sen gibiyim, Süheyla
Boy veren gecenin eşrafıyım ve yanık sesi aşkın
Bağdaş kurduğum şu devranın tam da ortası.

Ne yerdeyim ne gökte
Sahiplendiğimdir aşkım senden yana
Gizimle seninim sihri bilinmezin
Sadık olduğumdur sadece Tanrı sonra sen
Göğsümde hıçkıran kuşlar
Başını okşadığım özlem yüklü yankısı sözcüklerimin
Diken diken olurum ölümü düşündüğümde
En çok da sana kavuşamadan ölme ihtimalim yok mu?

Hasretim mutluluğa
Mutlak kaygılarım ıslandığım sağanağa
Temkinliyim artık severken ve de başım gözüm üstüne
Sıradanlığın uzağındayım
Sırasız ölümler diliyorum senden ve annemden önce
Nasıl yaşarım yoksa yokluğunda sevdiklerimin?

Yaşamak denirse yüreğin depara kalktığı her gün bitimi
Sağdıkça aşkı serildikçe rahlesine yüreğin
Kodaman gölgelerdir peşime takılan
Sen beni bir de gençliğimde görecektin
Gerçi henüz bin yaşına ermedim ama…
Boş ver sen onu bunu Süheyla
Şıktır mizacım şirin gülümsemem
Yeter ki solma vaktinden önce
Artık da yorma ölmeden ölmeye sektiğim şu imkânsızlığın
Seyrinde.

Tokalaştığım yine hüzün
Tenimde saklı oynaşan bulutların az sonra bırakacağı yağmur
Yâd ettikçe dünü daha çok seviyorum seni
Mevcudiyetim ve muvaffak kıldığım hayallerim
Şimdilerde hüzün denen gergefin müdavimi
Sonrasını Rabbime bıraktım.

Hoyrattır fıtratım
Ama kuzu gibiyim sevdiğimde
Kurda kuzuya yem olmadan seni almalıyım başucuma
Tepegözü evrenin telaşla sevdiğim
Kuşbakışı ahretin
İki cihanda da benimsin, Süheyla.