Kendime
Kinde neymiş nefrette
Açmadım bunlara kapımı Davetsiz de gelmediler Adresimi sormadılar Duymadım istenmeyeni Açmadım sır kapımı Söylenenlerde Söyleyeceklerim de kaldı yüreğimde Sulu düşünmektir deyip Göstermedim göz yaşlarımı akıp gittiler yine ırmak olup içime dost dediysem birine dostumdur ölümüne vermişsem sözümü ben ölümdür ona engel insanlardan beklentim olmadı hiçbir zaman umutları sakladım bulundurdum her zaman mutluluğun yerini aramadım uzakta kendime baktığımda gördüm içimde onu haddini aşmış HANİ demeyin bana hani dizmiş kendine methiye on dört şubattan önce. hiç kimseden hiçbir beklentimin olmadığını söylemiştim |
duygularına ve kalemine sağlık