Einfühlung'u şöyle anlatmaya çalışayım:
Kişileştirmeye benziyor ama kişileştirme (teşhis sanatı) değil.
Dışımızdaki şeylerin (eşya, hayvan, bitki, dağ, ağaç...) geçmişte insan olduklarını ve o an hangi duygular içinde olduğunu kısa süreliğine içinde hissedip o duyguya tercüman ol: Olabiliyorsan. Çünkü bunun için ise, o şeyi anlayacak halde olmak lazım.
Çevremizdeki nesnelerle bilgi ilişkisinin dışında duygu ilişkisi de kurarız. Nesnelerle özdeşleşiriz: “kabaran” deniz karşısında duyduğumuz korku, dağ başlarındaki “yücelik” duygusu.
Objelerde duygusallık bulunmaz. Buna rağmen obje, süjenin varlığı sayesinde duygusal bir değer kazanır.
Ağacın sakinliğini gören insan, aynı sakinliği ruhunda yaşıyorsa; ağacın gölgesi içinde bir serinlik hissi yaratıyorsa.
““Bu akşam evlerine dönen insanlar yorgun.
Dilsiz, bakıp susuyor yanımdan geçen beygir,
Dert yanmak ister gibi ağıla giren koyun,
Bu akşam her göğüste bir haykırış gizlidir”:
Dörtlükteki “beygir” ve “koyun” da belki yorulmalarının etkisiyle dilsizdir ve sanki insanlara dert yanmak ister gibidir.
Tekrar ediyorum: Teşhis sanatıyla karıştırma.Hem teşhiste her türlü insan özelliği vardır, hem o duygunun kendi içimizde yaşanması gerekir hem de kısa süreli bir duygu olmalıdır.

Şiirin hikayesine ekleme yaptım.