‘’Şairler vurulmalıdır, hayat yakışmıyor onlara.’’(A. Telli)

Hüznün bir pekiştireç olduğunu öğrendiğim gün anladım da hayatın bir şiire denk düştüğünü ve içimdeki kıyımdı kıyama durduğumun tescilli rahmeti.

Varlığım, hafız, varlığım diyorum
Bilemedim öncesinde mutluluğun bir ütopya olduğunu
Nazenindi mevsim narindi sevgi
Sezgilerimse ırksız sevdi
Sevecen bir mağlubiyetti benimki
Aralıksız pekişen iç sesim ve özlem.

Redifi idim mazinin
Şüheda geçmişin küllerine uzandım:
Uzamadı da boyum yine de yine de
Dipçiği ile hasretin
Kâh av oldum kâh avcı
Kâh tav oldum kâh tavaf ettim evreni

Nezleli sesinde rüzgârın
Güngörmez selamında kayboldum eşrafın
Güne bakandım geceye selama duran
Yitik bir kelamdım aralıksız ıskalandığım
Yetmedi yetim varlığımın ıskaladığı
Külüstür bir araba gibi meylettim gidip gelmelere

Seken kurşundum
Set kurulan tuzaklara düşmemek adına
Mizacımla kıyama durdum gün ve gece
Maliyeti hayal kırıklığı olan
Dama taşı gibi oynamak istedikleri insanların
Bense ödün vermedim insanlığımdan
Ve şah mat.

Kapı arasıydı dinledikleri
Kapı dışarı kovulduğumun ta kendisi
Temaşası ömrün üstüme sıkılan tazyikli su gibi
İçimde yeşeren şiirler
Nüktedan yüreğin de demir attığı
Derdest olmuş bir mozaik gibi
İçimde aralıksız öten uçuşan elem kuşları

Zaafımdı sevmek sevecen iklimde saklı binlerce kelebek
Toplasan bir adam etmedi varlıkları
Diktiğim sökükleri yüreğin
Sefasını süremediğim kadar hüzün yüklü iç sesim
Bir şiire namzetse gün
Kaykıldığım zemin ve ömür
Hitabı iç sesin kapıp da koyuverdiğim

Sancım da sanrım da bana özeldi
Sevdiğim kadar özgündü sesim
Mağdur olmanın kimliğine asla öykünmedim
Öldürdüğümse sefil nefsim
Çocuk yüreğimden atamadığım insanlar
Çocuksa kurulduğum sedir
Hali hazırda elimi uzattığım suyu kurumuş nehir
Meylettiğimse mutlulukla örülü bir ömür