Nemrut kendini sanmıştı ki azam.
Kibri katmerleşip olmuştu azan.
Yaptığı gaflarla olmuştu sazan.
Küçücük bir sinek sonun getirdi.
Çırpınarak hayatını bitirdi..

Merhamet yoksunu ey kalbi katı!..
Sen de doldurursun vakti saatı.
Kurtarmaz insanı yatı ve katı.
Öyle bir yel eser çarpar yerlere.
Muhtaç olun zulmettiğin kullara.

Ne tahtlar çöktü de yerle bir oldu.
Her zulüm son buldu miadı doldu.
Sanır mısın ki zulüm abat oldu?..
Kibirle kuşanan şeytanın dengi.
Yaptığı işlerin yoktur ahengi.

Zelzele eyledi sanır kükreyip.
Ayıbına katmerlisin ekleyip.
İrtifa düşerken uçar belleyip.
Boş konuşur sanır kitap ortası.
Sınırı yok nutkun kayıp hartası.

Sırtını dayayıp bir kaç çakıla.
Hasret kalmış danışacak akıla.
Kendi kuldur amma düşman her kula.
Kibrinden taviz yok girmiyor yola..
Baltayla girişir bastığı dala..

Hakaret ağzının sakızı -süsü.
Kibrinden kalkıyor haya örtüsü.
Ahlakı firarda kayıp görgüsü.
Kendin alim sanır dil söz tekrarı.
Anlattığını anlamaz değil arı.

Arpa boyu gider başı dolanır.
Haram cazip gelir yutar-yalanır.
Her gördüğü güzelliğe sulanır.
Kibrin zirvesinde engini tarar.
Hiç demiyor taş küçüktür baş yarar..


Emine Balı Oğuz