ağaçlar yapraklarını bırakır her sonbahar
ayrılır tohumlarından çiçekler
dokunmaya kıyamadığın kelebek
aldırmaz iki günlük ömrüne,
gününü gün eder

Sancısız bir devrime gebedir her mevsim
eşsiz bir dengenin içinde devinir hayat
tohumlar çatlar filizlenir, meyveye döner
ve dökülür; hiç silinmeyecek bir iz bırakarak
doğanın hafızasına

her şeyini kaybetmiş olmak, ne eksiltir senden
yada daha fazlasına sahip olmak ne kazandırır
bir an olsun mutluluğu yakalayamamışsan,
acıyı da tatmamışsın demektir; sana biçilen ömürde
öyle ise yaşamanın ne anlamı var

sevginin sıcaklığını tanımamışsan, için üşümez hiç
kibirli dağların zirveleri gibi uzak, soğuk ve yalnız kalırsın,
kuşların şarkılarını bilmezsin, karıncalar yuva yapmaz toprağına.
biliyormusun,
ilk kar’ı yağdı bu gün mevsimin
ve…
ben hiç üşümedim


Abdurrahman Güleç