Evimiz dört beş evin bulunduğu küçük bir çıkmaz sokaktaydı o zamanlar. Biz de rahat rahat oyunlar oynardık arkadaşlarla. 9 veya 10 yaşlarındayım. Biz oynarken birden annemin sesini duydum: "Amca karnın aç mı? Diyordu birisine. Döndüm baktım, takım elbiseli, kasketli ak sakallı bir amca dikiliyor binanın dibinde. Ne ara geldi, kimdir? Bilmiyoruz. Biz oyunu bıraktık tabi meraktan. Amca; "Kızım varsa bir iki lokma bir şeyin yerim." Dedi. Annem beklemesini söyleyip balkondan içeri girdi. Biz oyuna döndük yine. Bir süre sonra annem elinde tepsiyle geldi. Çay demlemiş, yumurta pişirmiş, zeytin, peynir, ekmek koymuş tepsiye... Amca bir tane odunun üstüne oturdu. Sessiz sessiz yemeğini yedi. Anneme dualar edip geldiği gibi sessiz sedasız gitti... 80'li yıllar. O çocuk halimle anneme bir kere daha hayran olmuştum...

Şiiriniz o günü hatırlattı bana...

Böyledir bizim milletimiz, yemez yedirir yeri geldiğinde...

Ve nice hikayeler vardır şiirdeki pirin ki gibi, kapımıza gelen dedenin ki gibi... Kimse bilmez, belki de hatalı olan kendisidir demez pay eder azığını...

Çok anlamlı ve değerli bir paylaşım, harika şiir.

Kutlarım kaleminizi...

Saygılarımla....

Dünya kime geniş kimine dar
Hak ereninin garip hali var
Mevlam koruyor Pir Abdalini
Bize sırdır bil, Hakka ayan var


Çok saygımla Şairim.

Geçen gün denk geldim Hayati İnanç 'ın bir sohbetine diyor ki; deli ağlamaz veli ağlar ikisinin arasındaki fark budur. Düşündüm söylediğini evet doğruydu. Deli düşünemez o olduğunca akıldan muaftır.. yalnız veli düşünebilir ama o da akıldan muaftır. İkisinin olduğu akıl birbirinden farklıdır..birisi aklını dünya ile kaybetmiş iken bir diğeri aklını Allah ile kaybetmiştir.. böyle bir sonucu gördüm aklımda..bu beni çok etkiledi.

Çok güzel bir şiirdi.. manası ile aktarımı ile usta işiydi değerli dost.. yüreğiniz dert görmesin..

Kutlarım.. selam ve sevgilerimle