HAZ
Dudaklara değdim kıpkırmızı
Eridim kar tanesi gibi arasında
Ve o nadide çiçeği farkettim
-beyaz bir mumu andırıyordu-
Dokundum! "Karanlık"
İçinden bir ruh fışkırdığını gördüm
-"bir an’dı"-
Saçları çarmıhtaki İsa’nın kanlı saçları
Dokunsam alev tükürür göz kapaklarım
Zaman devasa nefestir teninde
- bir tiz ses gibi-
Park çocuğu yüzümün, acısından uzak
Sorumlusu ben değilim olacakların

Sen de uçurum öldüren bir dalgayı sardım
Denizler üstüme yelken çekilen korkak denizler
-Gece ıslaktı,-
hiçbir şehveti kaldıramaz beyaz yataklar
sen de bir dalgayı gördüm
- "Uçurumdaydım"-
DUA

Napolyon duruşlu dar ağacının dibindeyim
Elmalar kafama düşen elmalar
Açlığımın şeffaf yüzlü güzeli
Siyah beyaz değildir ağlamalar
Engizisyon duruşunla as beni
Ben bu giyotin de bir asil ruhum
Seni sevmek bana bir mavi yelken
Yükselip gelir denizlerden
İçip sarhoş oldum dudaklarından
Kırmızı bir şarap gibi taptaze
Hayran olup içindeki gündüze...


Avuçlarını hissettim rüzgar tokatlayan
İçinde yağmuru farkettim
–çizgilerinde desen buluyordu-
Akşam üstüyle öpüşen bir gece perisi gibi
Uysal uykuların yüz tohumlarını açıyorum artık
Çekildikçe umursamaz olan denizler gibi" kıyıyı"
-Sandallarından, ay ışıklarından-

YÜCELİK

Şafak sat! Işık sat! Çemberinde ben –gözler-
Parlayıverir gök kuşakları –ıslat-
Yağmurun avuçlarında çocukluğumun hayali
Büyünce göreceğim sevgilidir muhakkak
Depremler yasak bana fırtınalar yasak
Sakinliğin merdivenleridir seni yaşamak
Gel bana Sokrates gel bana Mozart
Kelimelerinle büyüleneyim
Notalarınla devrileyim tüm ritimlerden
O’nda bir ince destan kıvrıldığım hecesine, ilahi kelimelerin sızısı gibi derin
Seni yaşamaların aşk ve seni sevmelerin

YIPRANMA

Kuruyorum artık bir yaprağın güz korkusuyum kaldırımlara düşeceğim
Ayakların altındayım ya da toprağın üstündeyim
O uçurumdan o denizden
Şehvetin aynadan bana bakan çirkin yüzünden sıyrılayım
Sana geleyim yine yeniden
Karanlık çöker –yüzler- karanlık çeker –yüzler-
Elmaların yüzünde yaptıkları
Sana âşık oldu bütün gündüzler
İhanetiydi parmaklarının ihanetiydi dudaklarının
Öpmeyecekti seni günahkâr ölümsüzler
AYRILIK

Taş tepelerden aşağı
Kayalar denizlerden kopup da geldiler
Parçalandılar kül oldular zamanlar geçti
Gece-gün ayrıldı insan birleşti,
Bulutlardan da nicelere yükseldiler –artık-
Sonsuzluğu arıyorum, arı sonsuzluğu
Senden geçen bir firavunum sofralarımdaki nimetlerden öte
Öteden daha öte,
Şimdi korkak, şimdi yalnız şimdi kaygılı
Dudaklarına değmemeliydim öyle kırmızı
Ölmeliydim!

Mehmet Nusret Poyraz