Derin Çaplar
Bu yalnızlık dediğimiz zavallı
Hiç bir şeyin farkında degil Akdeniz ikliminin sırrı gibi Yıkanmış taranmış duygularıyla Düşüncelerin alaca bölgeleri aranırken Suç işlediğimin farkında olmadan Kapalı bir söyleyişin sınırlarında dolaşıyorum Kesinlikle anlamsızlıktan değil Ölümü düşlediğimden olsa gerek Yalnız beton gibi bir suratla Dolaştığım caddelerde birazcık İnsan olduğumu hatırlamak için İnsan yüzüne bakmak gerek Her şey şimdi muğlak ve karanlık Görüyor sanırsınız o yüzleri Duyuyor sanırsınız o sesleri Oysa çok büyük boşluklar Ve derin çatlaklardan ibaret Öte yandan herkes başka Bir yüz arayabilir yüzümde Oysa ben korkuyorum ikinci yüzümden Utanmıyorum artık utanamıyorum Bu hale böylece düşüşümden Zavallı dediğimiz kancık yalnızlık Kıyı köşe kaçtığım her yerde Ulu orta öpen o değilmidir beni |