Kınalı Kuzuların Destanı
Bilmem kaç yıl oldu Hasan, mevsuf’un makamına varalı
Rehbere o soruyu sordum soralı İşittiklerim benliği sardı saralı Görmedim böylesi asaleti Alsa da ilk gözağrısının dünyaya geliş haberini bırakmadı cephedeki yerini Göremeden daha didar’ını vatan için seve seve verdi canını ... Adana’dan düştüm yola Şehitlikte verdim mola Dolaştım o ulvi istirahatgahı Samsun Kars Ardahan Sivas İzmir Hepsinin Her birinin Soğuk taşa kazınmış künyeleri ... Ve Daha on beşinde Kıyasıya sonsuz heves vardı Can atmışlardı Muhammed Mustafa’ya komşu olmaya Nefesleri süt kokuyordu daha Sanırsın ki Biirer kor ok hepsinin siperden fırlayışları Aslanlar aslanı cesur Memedlerim Etten duvar ördüler de Vermediler aziz bildikleri memleketi Ah o cefakâr anaların Vefakâr kınalı kuzuları Gün geldi Ölüm oldular ölüm saçtılar Gün geldi Kendi canlarını kodular toprağa Gün geldi Düşmana merhem oldular Suyu böldüler ekmeğini bölüştüler Onları kendi yerlerine koyup Sevdiceği bekler diye yaralarını sardılar Ah benim serdengeçti yiğitlerim Ah benim kınalı Memedlerim Kalplerinden coşan O yılmaz inanç O bitmez imanla ÇANAKKALE GEÇİLMEZ yazdırdılar Tarihin şanlı sayfasına "Menekşe" |
vatan sevgisi ve iözlem vardı,Hakikat vardı,
o güzel yüreğine sağlık Üstadem ,
ders vericiydi,akıcı anlamlı düşündürücüydü
kutluyorum Dualarımla selamlarımla