*** MENEKŞELER BOYUN BÜKÜYOR PENCEREMDE ***
************************
Sen gideli dinmedi yağmurları penceremin Sensiz doğmadı güneş sabahıma bir daha. Mevsimler kışmıydı, baharmıydı Unuttum ... Ufkuma açılan ; sabahmıydı , akşammıydı Bilemedim Güneş o gün son defa öptü dağları Bildiğim bir şarkı vardı Şimdi unuttum ... *** Bulutlar yağmurunu kirpiklerime yükledi Bu serinlik dökülür mü bilmem Yüreğimdeki yanardağ közüne ? Dindirir mi sensizlik acılarını yüreğimden. Aradığım bir şey var ; şimdi gecem gündüzüme karıştı Sen yoksun ; Yalan bu mutluluk öyküsü ... *** Penceremde menekşeler boyun büküyor Sisler kaplamış karlı yolları Sana gelmeye yol bulamıyorum. Sen gelmiyorsun diye Bahar da yerini Bıraktı Sonbahar’a Gecenin karanlığı, sırıl sıklam yokluğun Islak gecelerimin kim versin hesabını ? *** Şimdi ben ; her şeyin en mutsuzunu yaşıyorum Böyle yapayalnız, akşam gibi kimsesiz. Issız kuyular gibiyim Güneşi siyah bir tül içinde götürdüler ... Şimdi sessiz ağlar yapraklar Şimdi gözlerimde bir çift kor ! Her kes musmutlu evlerinde ... Zındanlardan öte tüm evrenim gel !!! Gözlerimde akşam oldu... GÜNEŞ !.. Doğarmısın ?.. *** Günay Koçak 7.2.2022 |
Yine okumaktan haz duyduğum bir eser.
Kutlarım gönül sesinizi,emeğinizi.
Esenlik dilerim.