Gel ey sevgili...gel.
Sevgine muhtaç kalbime,
Hatırlatmak için sevgini,
Yanımda durur gibi.

Gel ki ;
Bir huzmecik olsun,
Girsin şu karanlık ruhuma ışığından.
Ve ruhum bir Cennet bağına dönsün,
Işıldasın,
Işığından,nurundan,
Bir ışık vurur gibi...

*
Gel ey sevgili...gel.
Sedef’ten sırça köşkümün,
İnci tanesi.
Işıldadıkça ışığın,
Güneş düşer gözümden,
Sanki ışığın,
Aydınlık içinde aydınlık,
Nur içinde,nur gibi.

Gel ki ;
Bir kıvılcım olsun girsin,
Şu naçar kalbime,aşkının ateşinden,
Tutuşsun,tutuştursun,
Yaksın her zerremi,
Özvarlığımdan kalsın,
Yalnızca,bir avuç kül gibi.

*
Gel ey sevgili...gel.
Çekilmiyor sensizliğim.
Zaman ve zemin arasında,
İkilemde ruhum ve benliğim.
Hece’lerim yarım yamalak,
Heyecanların salkım,saçak,
Rüzgarda savrulan tül gibi.

Gel ki ;
Bir zerrecik olsun,
Girsin yine sol yanıma,
Razıyım sevdanın sancısı.
Addetmem onu,
Senden gelen zûl gibi.

*
Gel ey sevgili...gel.
Senin aşkına dönmekte,
Yer ve Yıldızlar.
Senin kokunu getirmek için,
Esmekte bütün rüzgarlar.
Senin ışığını görmem için,
Tutulmakta güneş ve dolunay.
Ve yansımakta ışığın,
Yediveren gül gibi.

Gel ki ;
Her şeyim sen olsun,
Her şey,seninle bir değer.
Ve hiç bir şeyim olmasın,
Sen olmayan dünyamda,
Cennet’ten kovulmuş,
Çıplak "ADEM" kul gibi.

*
Tuğal KÖSEMEN
17.Ocak.2022