EY ASİ RÜZGÂR
ey asi rüzgâr
bana ayak bağı oldun yine yüreğimde örümcek ağları ördün ben sesimi çıkarmasam da sen beni yordun kuş uçmaz kervan geçmez naçar anlarıma delişmen molozlar doldurdun çok sürmedi bende ki varlığın hiç umulmadık bir vakitte pulunu, pırtını toplayıp yola koyuldun beni çarpanlara ayırır gibi böldün de böldün sen asi rüzgâr içinde dinmeyen boranlar var sensizlik mi idi beni acıtan ? yoksa imkânsızlığım mı idi beni ağlatan ? benle yatan kalkan her defasında dağarcığıma hançer gibi saplanan neydi ? |