Sensizliği yalnızlık sanırdım,
Korkardım…
Meğer o vakitler
Seni hiç sevmemişim…

Önceden seni
Görmediğim vakitler,
Yokluğunla
Yüreğimin içerisine hayalinin girdiğini,
Âlemin aşktan ibaret olduğunu,
Aşığın O’nsuz ama yalnız olmadığını,
Yüreğinin sayfalarında kaybederken beni
Yüreğimde bulurken seni,
öğrettin…
Sevmeyi öğrendim…

Yüreğim kavrulurken od ile, aşk doldu..
Ah etmem asla, yakarsa yaksın sonsuza kadar,
İsterse olsun sonu…
Bir söz, belki bir bakış derman olur yarama…

Şimdi acizim,
Sevmenin acemisiyim…
Hasta düştüm aşktan…
Yine de,
başka derman aramam…
Aşkın zehri dolaşırken damarlarımda, şifam da sensin…
Dağladığın yüreğin
Lokman Hekim’i de.....

Menzil sensen,
Beklemesi yormaz…
Yüreğinden yağacak bir damlaya
muhtaç bozkırlarım…
Senin kuraklığını sevmesi bile güzel…

Oysa varlığının hayali kısa sürüyor…
Giderken ansızın
Beni de benden söküp aldın,
Bir bilebilseydin,
Sende, biçare beni buldurdun…
Senli, sensiz hayale daldırdın…

Ne ben varım şimdi, ne sen,
Zaten
Biz olamadık hiç…
Meğer
Aşk,
Ne aşık bırakıyormuş meydanda
Ne de maşuk…
Yok ediyormuş kişiyi,
İçten içe dolaşıyormuş zehri damarlarında…
Yaşarken öldüm sanıyormuşsun
Ölmüyormuşsun bir o kadar da…

Gönül görmüyormuş bu vakitten sonra
Aşkına çöllere düşüreni, kül edip yakanı…
Beni öyle bir aşka attın ki
Gelsen de artık ne fayda…
Bana aşkı öğrettin ya…
Artık,
Boşver duyma yüreğimi, sevme de…
Ben aşkı seviyorum, senin aksine…
Aşktan korkmadan hem de…


*Gülhanım