Kader De
Mevsim kış
Günlerden aralık Sağım yıkık, solum kayıp İliklerime kadar yaşıyorum yalnızlığı Hiçbir aydınlık aydınlatamıyor Karanlık dünyamı... Bana veda edeli Hiç mi hiç yaşayasım gelmiyor Kan revan içinde her yerim Yıllardır gidişine içiyorum Küf tutmuş hayallerimin arasında Hiç mi sevilmemiştim bilmiyorum... Günlerim gün, gecelerim gece değil Sensiz geçen zamanı Gözlerimden dökülen yaşla uğurluyorum Soruyorum kendi kendime Hatam neydi de Gitti diye... Halimi gören dostlarım Yeter artık Buda geçer, biter, gider diyorlar Güneş tekrar doğar kirpiklerine Buna Kader de, kader de bitsin diyorlar... Şiir: Fuat İNCİR |