Gönlümün harabeliğidir, solum da ki sızı.

Canımın yanmasındandır, gözlerimin dolması.

Titreyişim, havanın soğukluğundan değil

Gönlümüzde ki mesafenin soğukluğundandır.

İç çekişim, içimin daralmasındandır

Gözlerim de ki buğu, içimde ki duyguların dışa vurmasıdır

Canımın yanması, inanmışlığımın hüsran ile sonlanmasıdır

Solum da ki sızı, inceliğimin cezasıdır

Boğazımda ki yumru, canımı almak istercesine söylenilen acımasız sözlerdendir

Canıma göz dikmiş 2 çift göz, ellerini boğazıma dolamışçasına

Haykırıyordu nefretini, sözleri her zerremi yakarcasına canımı acıtıyordu

Bu denli çektiğim acılarım, ölümüm ile mi son bulacak?

Ölümün kurtuluş yolu olduğuna inandığım gün

Kalın ip boğazımı saracak

Ayaklarım yerden kesildiği ân, son kez hava ciğerlerime ulaşacak

O ân bedenimi pişmanlık duygusu saracak olsa bile

Neye fayda eder?

Düşüncelerimden sıyrılmayı binlerce kez diledim, dilemeye devam ediyorum

Ölüm kurtuluş yolu değildi

Ölüm kaçıştı, ama celladından kim kaçabilirdi ki?

Hayatımı değer görmemiş bedenler için mi silip atacaktım?

Henüz şuurumu kaybetmedim, güvenim için aynı şeyi diyemem

Ama biliyorum ki, bir gün bu taşıdığım yürek

Yaraları kapanmamış olsa bile huzuru tadacaktı

İyiler, ödüllerini sadece cennette değil dünyada da alacaktı

Hemen olmasa bile alacaklardı, değil mi?