Beni Öldürmelisin / II
Ağıt, figân, ah kopar; sine vâh edip yanar.
Hem damar üşür hem can közlü buz olur her gün. Lâl olur betik, lisân; kalp pınarı dert sarar Gölgem seyyhâken dünde zehri gül yağar her gün. Belki yeni ve taze henüz gülmüş yapraksın! Belki yazgı mührüsün; kader, mahşer, nasipsin! Belki hayat busesi, ömür saçan vatansın! Bilki özde sılasın; ışık, bir ses, nefessin! Poyrâz, boran... unuttum zulüm olsan vatansın. En ağır cezam olsan; dostun merhâmetisin, Kan salıp ölüm sunsan; nûrsun, cansın, baharsın. Cevâpsız sorgu olsan; cennetin güzelisin. Masmavi heyecansın, mercanın ezelisin. Bembeyâz sayfa isen nârı söndürmelisin. Bundan sonra bendesin, sanma ki can halisin! Sen de ben olup sonra beni öldürmelisin. Yılmaz Helimergin |