Ben
Tarumar ederken zamanı
yalnızlık üzerime üşüştü. an durdu, ben gittim... ölümüyüm ne! Tam; üç bin yıl önceydi. doğuyordum güneşe... aynı anda ölüyordum geceye. işte bu kargaşada sesleniyordum; Ben; her yerindeyim her yerin. ve bazen hiçbiryerdeyim. yine de her yerdeyken hiç bir yerde gezinirim. yersizim... Ben; herkes olurum hiçkimseyken. bazen hiçkimsenin içinde herkes olurken, herkeste hiçkimseyim ben. kimliksizim... Belki de ben; özündeyken özümün hiçkimsesiyim kendimin ve yahut hiçbiryerde her şeyi her yerde hiçbirşeyiyim... Yılmaz Helimergin |