Zemheri kış
Giysilerinden arınan dallar ıslak…Kış çıplaktı…Alabildiğine uzana sis, sardı güneşin yaralarını. Kanatırcasına…Şemin kızıllığında yürür hür düşler…Ay, gecelerde titreyen bir mücrim.Güneş aya tutsak…Günbegün yontulur bahar, ustaca; susayarak…Zemheri soğuğun rahminde cenindir cemre.Doğacak, büyüyecek ve tekrar ölecek. Sonsuza dek…
|