Suzan
Emmimin en küçük kızı
Çatısız kerpiç bir evin,
Avlusunda açan
Son gül...

Suzan
Toprak yolların,
Lastik ayakkabılı kızı
Delik çorapları,
Yamalı elbiseleri,
Tarak tanımaz saçı,
Aynalara küs kirli yüzü
Ayaz vurmuş çatlak elleriyle
Bozkırın keşfedilmemiş ceylanı...

Suzan
El değmemiş gizli yaram
Kaçamak bakışlarla büyüttüğüm sevdam
Komşu pencerenin saksı çiçeği
Okul yollarında,
Yağmur çamur demeden
Islak ayak,
Donmaya yüz tutmuş ellerimle
Neden beklediğimi bilmediğim,
Adını koyamadığım sevgilim...

Suzan
Emmimin son gülü
Şimdi anlıyorum her şeyi
Senle ben
Muhalle baskısına
Ne derler korkusuna
Şehit verilmiş bir sevdanın
Baş aktörleriydik
Sus duvarının ardında
Yasemin kokulu sevdalar yetiştirdik...

Suzan
Emmimin en küçük kızı
Dedesi yaşında bir adama
Üç kuruşa satılan
Eşsiz güzellik
Daha on yedisinde
Giyerken
Duvaklı beyaz kefeni
Emmimin
Ailenin tek erkeği sensin
Sana düşer
Gelin atının başını çekmek dediği gün
Yalvardım Yaratana
Allah’ım!
Ya canımı al,
Yada taş kes beni şuracıkta
İbreti alem için...

Suzan
Emmimin en küçük kızı
Afet!
Kurşun sık korkaklığıma
Tükür benim adamlığıma
Çünkü ben,
Sahip çıkamadım sevdama...

Ozan Ali AYDIN