Benim Baharım
Al bu senin olsun diyen olmadı, ben kendi baharımda, kendim çiçek açtım.
Zemheri ayazı vurdu ruhuma, üşüdüm; verdikleri bir kibrit çöpünü dahi, yüzüme vuracaklar diye, almadım. Sevilmekten şüphe ettim de, sevmeye hep inandım; hamurum sevgiyle yoğrulmuştu, anladım. Kırağı çaldı dallarıma da, damlayamadım yaprak uçlarımdan toprağa; sustum, köküme ağladım. Çatladım her bir yanımdan, suyum çekildi, kurudum; Gözyaşlarımla ıslattım gönlümü de, dua olup, Çalap’ına yandım. Al buda senin olsun diyeni hiç beklemedim; ben kendi baharım için, hep kendim çiçek açtım. @taç |