RUHUM ÖLÜYOR
Öyle doluyum’ ki, dertle, çileyle.
Yüreğim acıyor, dilim susuyor. Beni benden etti, felek silleyle. Üstümde kara, bulut dönüyor. Kime güvendimse, sırtımdan vurdu. En yakın dostlarım, tuzaklar kurdu. Can dediklerim acımadı, canımı aldı. Umut ışıklarım, bir bir sönüyor. Hazana döndü, bahar aylarım. Bir rüya misali , geçti yıllarım. Bi çare yürümez, oldu dizlerim. İçim pare, pare, her gün kanıyor. Kalem yazmaz oldu, dil aciz kalır. Dertler katmer, katmer, üstüme gelir. Neler çektiğimi, el nerden bilir. Yüzüm gülse’ de, ruhum ölüyor. Muhlis SÜNBÜLCÜ. |