ŞİMDİ BİLİNDİK BİR ROMAN HAYATYalnızız... Işıkları sönük evler, Cümlesiz geçen geceler kadar yalnız. Gözbebeklerine işlemiş bu sukunet Kafkanın gözlerinde yaş Git rüyama giren adam Gecemi ürküten nefesini al ve git... Yalmalayan adımlarımda garip bir korku Şarkılar söylediğim yol boş, karanlık İçimin melodilerine karışan konuşmalarıyla bir insan İki ses. Sus diyorum, sus ! Yalnızız işte dinle beni... Yağan karın pencereleri örttüğü o geceyi düşün Soğuk evde Ellerin elimde Aynı soluktu dokunan ruhumuza Aynı pencerede Soğuk, Aynı beyazda... Korkularını sakladığın griliğe dokunurken gözlerin Gökyüzüne damlayan hayallerini bir ben bildim Dudaklarının hecelere böldüğü ve sessiz evde yankılanan Cümleler aynı gözyaşıyla döküldü geceye,ben gördüm Yangınların içinde yakacak en ufak bir canlı bırakmazken Ve daralan hayatına vurduğun tokatları izlerken hayat Ben ağladım ben... Şimdi yalnız gözlerinle, izlediğin ev karanlık Sokakta uluyan köpekler Bir manşet gözlerinde gözlerinde korku Yalnızız ben Sen ben ve aynada gözlerime düşen bu beden Korkularımızın adı yok bilirim Adı yok bilirsin, içinden gelen sesin Şimdi kapat içindeki müziği Ve dinle Beyazlığını al yüzüne Uykuyu sal Yastık altı edilmiş ümitlerini izle bir süre Kapanan gözlerinine sıkışmış anıları oku Uyu Unutma Yalnızız... Yalnız bizim gibi gece Işıkları sönük evler, Ve gece sessiz Şimdi bilindik bir roman hayat Ya okunacak zaman yok Ya da zaman geç, ZAMAN GEÇ ÇOK. |
Sokakta uluyan köpekler
Bir manşet gözlerinde gözlerinde korku
GÖZLERİNİ HİÇ BÖYLE GÖRMEK İSTEMEZDİM BEN.....