Sanrılarım...
Varoluşuna gizlenmiş bir tutam toprakla başladı
Uzakların, senden çok uzak nefesini verirken bana
Gidişine ağlamadım
Sadece susmayı öğrendi dudaklarım...

Başumda melodileri kırık bir şarkı ile uyandım sabahlara
Yıkılmış bir ruhu
Dağınık eşyalarla örtüm çoğu zaman
herşeyi öğrendim
Acıların adı hiç silinmemek üzere
Kazındı hayatıma
Evet herşeyi öğrendim
Sıradanlığın içinden gelen
O adı hep biryerlerden tanıdığım
Yalnızlığı bile...

Şimdi o kırık melodilerin
Üzerine iliştirdiğin harfleri okuyorum bir bir
YALNIZLIK
Yalnızlık acı diyor bir akordion sesi
Bir keman ağlıyor
Bir notada adının harfleri...

Bana yalnızlığı veriyorsun ellerinde kırmızı güller
Yaşamalısın, en derinine saklamalısın sancılarını diyor,
Melodilere karışmış sesin.
Uzaklarında görünen belli belirsiz siluetimde
Anlamayışının titrek sancısını duyuyor bedenim
Ve susmalar...

İnanmayışlarım, sanrılarım ve sen
Yine aynı içakisi...
Bana herşeyi öğreten adam
Hece hece tenime işlemişken yalnızlığın adını
Bırak yaşadıklarım kırmızı güllerde kalsın...