Gözleri nemli soğuktu elleri
Harabe olmuştu evleri.
Yaşlı bir anne evin direği
Aç kalmış buruktu yürekleri,

Kimseleri yoktu gurbet ellerde.
Konu komsu acıyordu hallerine.
Hasta yatağında yorgun bir Anne
Kırılmış buruktu yürekleri .

Sefaletle geçmişti ömürleri
İcin İcin aglayan gözleri.
Yetimdi Zelihası mustafası
Gülnazı
Doğruldu yatağından
Acı içinde bir lokma ekmek için
Ac kalamazdı yetimleri.

Zavallı Ayşe o haliyle cıktı dışarı.
Pazar artıklarından fileye koydu .
Duvar dibinde kuru ekmekler.
Bulmuş evin yolunu tutmuş.
Buruktu yürekleri

Kimse ne olduğunu bilmiyordu.
Ayşe gururlu bir kadındı.
Evlatları uğruna can koyuyordu .
Kaç gece ac yatmış yetimlerini
Uyuturken gözyaşları akmıştı yüreğinin içine .

Şükür vardı hep dilinde .
Başlarında damı akan bakımsız.bir evi vardı sonuçta.
Buruktu yürekleri.

Gizliden gizliye hıçkırarak ağlıyordu kendi içinde evlat candı.
Canandı cünki onlar için yaşamalıydı Ayşe
Buruktu yürekleri gözyaşları içinde.