Yoksulluğun kol gezdiği yıllarda zenginlerde vardı elbet. Çağın zenginleri gibi şaşalı yaşantıları yoktu tabi ki. Atadan kalma mal ve mülklerinden hasat gelirleri, etiyle sütüyle geçimliliklerini sağladıkları
türlü cinsten mallarından gayri düzenli gelirleri yoktu. Sosyal güvence, emeklilik nedir bilmezlerdi. Fukaradan hallice yaşarlardı. Hemen hemen tüm zenginlerin evleri İki katlı selamlık da otururlar, duvar konsolü üzerine iliştirilmiş ahşap radyodan ajans dinler, köstekli saat kullanır, pompalı gaz ocağında pişirilmiş yemekleri yer, hışırtılı löküz lambası aydınlığında aydınlanırlardı. Fukaradan ayrıcalıkları bunlardı. Zenginlerin isimlerinin sonuna bey, fukaraların ismlerinin başına sülale lakabı konulur öyle anılırlardı. Zengin beyler fakir fukaraya efendi diye hitap ederdi.
Ekseriya hicaza giden, misafirlerini minder ve yastıgı halı kaplı sedirde oturtan, nurlandıklarını şiddirip, löküz lambası aydınlığında aydınlanan, hurma ikramında bulunan, uğurlarken seccade hediye edenlerdi. Fukara sınıfındakiler yer minderinde oturan, yer yatağında yatan, tandırda pişen yemeği, yer sofrasında yiyenlerdi. Tezek közlü mangal da ısınan petrol lambasının loş ışığında ŞİNANAY mutluluğu yaşayanlardı. O günleri yaşamış, savaşı, yokluğu, fukaralığın mücadeleci bu yaşlı kuşağın kalanları, milenyum çağında hiç hatırlanıp onore edilmediler. Oysa edilmeliydiler. Her on yıl da bir değişen modern çağın çarkında, enflasyon canavarıyla boğuşan, zorunlu olarak boğazlarından artırdıklarıyla evlatlarının tahsilini düşünenlerdi. Bu fedakar fukara nesil, kırmızı kadife üzerine ilişik ipek kağıda yazılmış cumhur imzalı devlet brovesiyle onore edilmeselerde hatırlanmalı milli bayramlarda gaziler gibi hatırlanmalıydılar. Zaten otuzlu yıllarda yaşayanlar çoktan terki diyar eyleyip göçtüler. Kırklıların sayısı azaldı, ellililer ise göç hazırlığındalar. Atmışlıların henüz zamanla şindilik sorunları yok. Onlarında hatırlanmıyacağı, kırmızı kadife üzerine iliştirilmiş manevi ödülü alamıyacakları belli ! Nesli tükenmek üzere olan bu cefakar yaşlı kuşakların, hayat hikayemiz dedikleri siyah beyaz geçmişleri, renkli tv.de belgeselleştirilmese de, radyo skeci olarak renklendirilmeliydi. Skecin finalinde "Yaşam Mücadele Ödülü" makyajla yaşlandırılnış genç oyunculara temsili olarak verilirken, hiç olmazsa kalanlar sevindirilmeli diye düşünürüm. mcicek091220