16
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1878
Okunma
Ziya oldum karanlığa serpildim.
Suda yandım, suda yandım dirildim.
Çare diye acılara sarıldım,
Anladım bu yolda acı bal imiş.
Ateş membaına hicrette ruhum,
Dağlar yıkılır da duyulmaz ahım.
Mücellâ sitâre’m, sensin penâhım.
Seven özüm meğer kuru dal imiş.
Mecnun-u şeydayım, sevda kârınım,
Kulunum, kapında hizmetkârınım.
Ey can; ben bir günahkârınım,
Aşkın içre yanmak yaman hâl imiş.
Mesih olur çekilirim göklere,
Kırık kalbi bahşettim ateşlere
Yanar, gerek kalmaz idim zahire;
Bilsem ki aşk bize bir zeval imiş.
----------------------------------
Ziya: Aydınlık.
Mücella Sitâre: Parlak yıldız.
Penâh : Sığınak.
Mecnun-u şeyda: Aşktan aklını yitirmiş, divane.
Mesih: Hz. İsa (a.s.)
Zahir: Yardım eden.
Zeval: Zail olma, sona erme..