Ne demişti,
Suluova’dan
Bir Anadolu çocuğu
Benim göbek adım yalçın
Yok bir sır hayatımda
Yüreğim oldum olası
Hep bir yangın yeri
Sorgulamaktan kendimi alamadığım
Çocuk yalnızlığımın,
Benden kaybolan
Giden zamanların telaşı içinde
Eylül sürgün sabahlarının
Yaramaz kaldırımlarına düşen
Sisli, tedirgin
Yalancı gölgelerin
Konuşan bakışları arasında
Yorgun ve uykusuz
Yalnızlığım içimde 
Yürüyorum ısrarla
Sürüklenip giden
Kül kokulu gecelerin
Keskin Suluova ayazlarında.

Ah! o nedensiz
Başıma gelen bunca efsane
Hep benimi bulur
Suluova, 
Bir uzun duygu
Hep o ıslık çalan mevsimde
Dinliyorum
Soluksuz, sessiz
Kaldırımlarına düşen tuzakların
Çılgınlığa akan hayatı içinde
Solgun loş lamba ışıklarında
Bıraktığın anlaşılmaz
Tutsak, genç kavgaların
Bir yalnızlığın hikayesi içinde
Her hatırlayışımda,
Çaresiz, kaygılı
Düşlerin ardından
Beni sarar, bilinmez
Bir firari soğuk ürperti.

İşte ,bu yüzden
Olmasa da,
Benden kaçırdığın
Bana gerçeği söyleyecek
Suluova gözlerin
Çekip gitse de peşinden
Islak kaldırımlarında gözyaşların
Çökünce sabaha,
Serin sonbaharlar
Hep sokakların oldu arkadaşım...