İBLİS’İN TOPACI
İBLİSİN TOPACI
Tutsak eder ruhları, benlik denen kafesler Ölmek için doğmuşuz sayılıdır nefesler Azrail silkelerken şu hayat ağacını Çilelerle doldurduk hep gönül bağacını Zamanın sürecinde hayat çarklısı döner Ayın yüzü kararır gözünün feri söner Yetmez aydınlatmaya yıldızların ziyası Şehra şehra yarılır arsızlığın hayası İblis kor ateşiyle egoları kaynatır Nefsleri parmağına takıp topaç oynatır İrade âmâ olmuş ortada bir körebe Nefis musallat olur uslar nefise gebe Sanki yedi başlı dev kalplerdeki suizan Vezüv’ü aratıyor gönül dağından sızan Gafletin perdesiyle örtülür pencereler Kul hakkıyla fokurdar boğazda hançereler Ahlak ızdırap çeker vicdanlar kömürleşmiş Gönüller çorak lakin insanlar çamurlaşmış Rahmet inmiyor gökten çığ düşer yer yarılır Maganda kurşunuyla nice masum vurulur Sanki atalar uşak, uşaklar olmuş ata Hiç bir merhem kâr etmez bu habis cerahata Yırtık giymek modayken yamalı giymek ayıp Böyle göz göre göre bir nesil olur kayıp Her gün kavga gürültü patırdar aileler Yıkıldı yıkılacak çatırdar aileler Kalpler sevgiden yoksun mermer gibi taş gibi Her evden lav püskürür yanıyor ataş gibi. Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ |
Yüreğinize ve kaleminize sağlık çok güzeldi şiiriniz.
Saygı ve selamlar