kafkasyam
maviş gözlü babam oralardan gelmiş
daglarını anlatırdı uykularında, kış mevsiminde ocak başında, kestane misali umuddu hayat, bana gürcü kızlarını anlatırdı , sevgiden öte hasretki aglaşarak, mavişti gözleri babamın , tıpkı gökyüzü gibi özgür, kartalar gibi heybetceydi seri, hiç aglamazdı ya gerçin duyunca öldügünü annesini , kafkas çileleri gibi halkının ürkek mazlumlugu tutardı aglamaları anadolu topragında , karakışında ömrünün, neyse oydu umud, ve yıkık binalar tanıdı gözlerim, hatırlatı bana babamı, kafkasyam diyesim geldi yutkundu yüregim gözlerim aglamaklı. |